Byłam zagorzałą, zbuntowaną ateistką, nie wierzącą w nic i szukającą wypełnienia duchowego głodu jedzeniem, imprezami, wrażeniami, czy też podróżami za granicę – aby uciec od siebie i mojej wewnętrznej pustki.

Jak się okazało uciec od siebie się nie da, a po śmierci mojego brata wpadłam głębiej w dziurę chorego kontrolowania mojego jedzenia, bulimicznych zachowań i rozpoczęłam mordercze treningi w ramach samobiczowania i spalania kalorii, które wcześniej zjadałam, aby sobie ulżyć.

Tkwiłam przez wiele lat w tym zaklętym kole…

Trening był dla mnie z jednej strony medytacją, możliwością bycia samej ze sobą, a z drugiej formą karania i dociskania siebie. Czasami doprowadzałam się do omdlenia i wyczołgiwałam z siłowni.
Straciłam krew miesięczną na ponad rok, cierpiałam na stany depresyjne, słabą odporność i miałam wykrzywiony obraz własnego ciała.

Z biegiem czasu i w wyniku coraz bardziej uważnej pracy z ciałem ugruntowała się we mnie zdrowa pasja, którą dziś siebie i Ciebie zasilam.

Przyjęcie głębokiego bólu w sercu i cholernego zmęczenia w ciele pomogło mi wyjść z zapętlenia.

Ponadto to, co pomogło mi wyrwać się z błędnego koła samobiczowania jest teraz kluczowym spoiwem mojej pracy.

To INTROSPEKCJA – zatrzymanie i spojrzenie do wewnątrz i nawiązanie serdecznego, przyjacielskiego dialogu ze sobą i swoimi poszczególnymi częściami. Poprzez introspekcję przestałam być ateistką, zaczęłam czuć i wiedzieć, że jestem częścią boskiej świadomości i nawiązałam kontakt z moją Duszą.

To też wprowadzenie holistycznych i czułych, uważnych praktyk pracy z ciałem.
Ćwiczeń opartych na SŁUCHANIU i SŁYSZENIU, głębokiej obecności i akceptacji na ograniczenia i możliwości.